Zoals beloofd

Het aftellen is begonnen terwijl het op het PDC alleen maar leuker wordt: ik heb het idee dat ik nu echt alle kids ken (in ieder geval bij naam) en de workshops steeds beter gaan. Ook de zwemlessen zijn geweldig en geven volop energie en motivatie om hier nog heel lang mee door te kunnen! Ik begin er echt tegenop te zien dat het er over een week alweer op zit.

Bij de eerste zwemles hebben we de bange kids meegenomen en hebben we een vooruitgang geboekt die ik echt niet verwacht had. Van niet het water in durven en zich aan je vastklampen als je ze wilt laten drijven naar totaal ontspannen in één uurtje! Je voelde echt dat ze zich aan je overgaven, dat ze je na een tijdje echt vertrouwden en zich helemaal ontspanden. Een supermooi moment dat ik niet snel meer zal vergeten.
De woensdag erop hebben we opnieuw de bange kids meegenomen en ze los en in beweging laten drijven (afzetten van de kant). Ze vonden het geweldig om weer mee te gaan en al was het in het begin een beetje spannend dat we ze loslieten, uiteindelijk hebben ze het allemaal super gedaan! Ik had nooit verwacht dat ze zoveel zouden oppikken in zo’n korte tijd en ben echt ontzettend trots dat we al zover zijn gekomen! Afgelopen woensdag was het alweer tijd voor het laatste lesje en hebben we zowel de bange als de niet zo goed zwemmende kids meegenomen. Een grotere groep van ongeveer 10 kinderen en weer ging het top! We hebben ons gefocust op het drijven in beweging en uiteindelijk op de buik ze ook de benen laten bewegen. De kids waren weer heel enthousiast en in de laatste 10 minuten dat ze mochten spelen, gingen ze elkaar allemaal helpen, aanwijzingen geven en eindeloos door met drijven en zwemmen. Zo leuk en mooi om te zien! Echt een top-ervaring en een van de hoogtepunten van mijn werktijd hier!

In de workshop vorige week vrijdag hebben we foto’s gemaakt, in Photoshop uitgeknipt en op een achtergrond geplakt. Ook hebben we een titel voor beide stukken verzonnen. Vervolgens plak je alles bij elkaar en tadaaa: leuke poster! Afgelopen week was het repeteren geblazen en woensdag komen de uitvoeringen, heel erg spannend of dat gaat lukken!

Vorig weekend ben ik met Sacha en Radboud een weekendje naar Phnom Penh geweest. In Phnom Penh heeft de Khmer Rouge oorlog van 30 jaar geleden zijn sporen heel zichtbaar achtergelaten en ik had verwacht dat t heftig zou zijn om te zien, maar dat het zoveel indruk op me zou maken, had ik nooit gedacht. We wilden op zaterdag zowel naar de killing fields (massagraven) als naar de S21 gevangenis maar hadden al zoveel indrukken opgedaan na de killing fields (en een nacht niet slapen in de nachtbus) dat we besloten S21 maar naar zondag te verschuiven.

De killing fields bestonden voornamelijk uit massagraven waarvan de één nog gruwelijker dan de ander. Ik zal jullie details besparen maar als je op een gegeven moment langs een doodgewone boom loopt en de audiotour je vertelt dat hier kinderen tot dood aan toe tegenaan geslagen en daarna in het ernaast gelegen graf gegooid werden, moet je toch even slikken. Ook de stupa was vrij indrukwekkend. Een 17 ‘verdiepingen’ tellend monument waarin veel van de opgegraven schedels, kleding en botten zijn uitgestald.

De S21 gevangenis was zo mogelijk nog naarder dan de killing fields. Vroeger was deze gevangenis een High School en dat was duidelijk te zien. In de cellen hingen schoolborden waar de Franse les nog gewoon op te vinden was en een aantal martelwerktuigen bleken gewoon rekstokken en sportapparaten te zijn. Het terrein telde 4 gebouwen waarin grote cellen (klaslokalen), een fotoexpositie van alle mensen die er gezeten hebben (iedereen werd met 2 foto’s geregistreerd als ze binnenkwamen) en de gewone cellen te zien waren. In de grote cellen werden mensen met grote aantallen tegelijk gemarteld totdat ze iets bekenden wat ze niet gedaan hadden. Er hingen foto’s van de gevonden gemartelde lichamen en schilderen van allerlei soorten martelingen. De fotoexpositie vond ik erg indrukwekkend, je weet dat er 20.000 mensen in die gevangenis gezeten hebben maar dat is toch moeilijk voor te stellen is. Als je al deze mensen ineens stuk voor stuk aan kunt kijken besef je pas dat het écht allemaal mensen zijn geweest. De kleine cellen waren heel naar om te zien en vond ik bijna eng om doorheen te lopen. Het waren cellen gebouwd in de klaslokalen van kleiner dan 1 bij 2 van steen of hout. Ze leken er echt zo snel mogelijk neergekwakt en de muren van de aangrenzende klaslokalen waren deels doorgebroken waardoor je één lange, donkere gang had met allemaal angstaanjagend kleine cellen als een soort stallen naast elkaar.
Al met al twee dagen waarna ik me nog veel beter een beeld kan vormen van de gruwelijke oorlog die hier zo kort geleden nog plaatsgevonden heeft.

Om de algemene stemming iets minder triest proberen te krijgen hebben we gelukkig ook de leuke dingen opgezocht. We hebben, onder het genot van een brownie met cashewnut-karamelijs (lekker!!), genoten van bejaardengym op de boulevard, gegeten bij een heel leuk restaurantje met twee Cambodjaanse meiden in de bediening die echt heel aardig waren (dat zie je hier niet vaak), uit geweest in één of andere sjieke club, in een hostel geslapen met enorme bedden en keihard met de iPod meegezongen op ons mega balkon. De terugreis in de bus duurde weer ouderwets gezellig lang en werd ondersteund door fijne Cambodjaanse karaoke muziek en we kregen (natuurlijk) vlak voor Siem Reap een lekke band. Gelukkig hadden we na zo’n weekendje wel het besef dat dit allemaal nog wel meeviel.

Dit weekend hebben we met de kids op het PDC pannekoeken gegeten en een touwtrek wedstrijd gehouden. Er kwam sponsorgeld uit Nederland waarmee iets ‘leuks’ gedaan moest worden en dit leek wel een goed idee. Sommige kids vonden de pannekoeken lekker, anderen niet. Maar de fruitsalade waar Marjolein, Esther en ik met bloed zweet en tranen aan gewerkt hadden ging er bij iedereen wel in. Het touwtrekken was heel erg leuk en de kids werden er erg strijdlustig van. Na afloop hebben we iedereen van het project meegenomen voor ons afscheidsetentje omdat Marjolein, stagiaire Pedagogiek op het PDC en tevens superleuke meid, al in haar laatste weekendje Siem Reap zat. We zijn naar de Cambodjaanse pubstreet gegaan en hebben daar heerlijk gegeten en genoten van een heuse ‘beer-tower’. Dat kan niet anders dan gezellig zijn natuurlijk!

Zondag was het dan toch eindelijk tijd voor de Angkor tempels. Niemand snapt dat je hier 10 weken zit en nog niet naar Angkor Wat bent geweest, alle toeristen blijven maar 2 of 3 dagen in Siem Reap en dan alleen maar om de tempels te bezoeken, maar dat terzijde. Je moet natuurlijk met zonsopgang, dus wij zaten met ons goede gedrag om kwart voor 5 ’s ochtends met zn vijven opgepropt in de tuktuk (we blijven arm en 1 tuktuk is nog altijd goedkoper dan 2 tuk tuks) op weg naar de Angkor Wat. Natuurlijk helemaal in de stress dat het al licht aan het worden was en er uiteindelijk achterkomen dat ‘het moment’ dat op alle foto’s staat maar 1 maand per jaar vast te leggen, hoogstwaarschijnlijk gefotoshopt , pas een uur na zonsopgang te zien en toch al verpest is omdat er steigers voor het hoofdgebouw staan.
We hebben nog 4 andere tempels gezien waarvan er 2 echt heel mooi waren. In de Bayon temple staan allemaal hoofden gegraveerd en de Ta Prom temple is helemaal doorgroeid met bomen. Tussen de tempels door hebben we nog een paar (tamme) olifanten en aapjes mogen treffen en toen we bekomen waren van de shock dat het nog maar 13.00 en niet 19.00 was, zijn we de rest van de dag maar lekker bij het zwembad gaan liggen.

Nog 4 dagen PDC en dan zit het erop, balen maar ik kijk er ook wel naar uit om nog 2,5 week te gaan reizen voordat ik weer naar huis kom!